نهر داریون

داریون نهری است در شوشتر که از رود شطیط جدا می‌شود و دوباره به آن ملحق می‌گردد. این نهر داریوش یا دارا نیز نام دارد و در زمان داریوش هخامنشی حفر شده است.

این نهر به همراه ۱۵ اثر تاریخی دیگر شوشتر به صورت یکجا در نشست سالانه کمیته میراث جهانی یونسکو در ۲۶ ژوئن ۲۰۰۹ (۵ تیرماه ۱۳۸۸) در شهر سویل اسپانیا، با احراز معیارهای ۱، ۲ و ۵ با عنوان نظام آبی تاریخی شوشتر به عنوان دهمین اثر ایران در فهرست میراث جهانی یونسکو با شماره ۱۳۱۵ به ثبت رسید. در سالهای اخیر وزارت نیروی ایران اقدام به لایروبی و زهکشی بتونی این نهر نموده است.

به گفته نویسنده تحفه العالم: «در حوالی شهر باغ و بوستان نبود و رودخانه از حوالی شهر تخمیناً نیم فرسخ دور بود و مردم قری و قوافل به کشتی از رودخانه عبور می ‌نمودند و به این سبب زحمت بسیاری کشیدند تا این که دارای اکبر نهر داریان را ابتدا نموده فرصت اتمام نیافت و دارا بن دارا به اتمام آن کوشید و آب از میان شهر و صحرای گرگر جاری ساخت و این قبل از اسکندر ذوالقرنین بود».

سر دهانه نهر در زیر قلعه سلاسل قرار دارد و توسط میراب ‌ها از همین قلعه کنترل می ‌شده است. وظیفه این نهر، آبیاری دشت میاناب شوشتر است. داریون برگرفته از نام داریوش است. در نوشته مورخان یونانی داریوش را داریون معرفی می کنند. این نهر تنها سازه آبی شوشتر است که پس از گذشت قرن‌ ها همچنان نام بانی خویش را یدک می ‌کشد.

پل بند شادروان حدود ۳۰۰ متر پایین ‌تر از آبگیرهای نهر داریون سطح آب را برای سوار شدن بر نهر داریون بالا می ‌آورد. این نهر نه تنها آب مورد نیاز کشاورزی ساکنان شهر را تامین می‌ کند بلکه با حفر تونل‌ های آب بر نیز مانند قنات آب را به درون شوادان (زیرزمین) منازل بافت قدیم هدایت می ‌کرد.

اگرچه بسیاری از مورخان پل بند شادروان را از سازه‌ های آبی دوره ساسانی می ‌دانند، با توجه به وجود نهر داریون در دوره هخامنشی و قرار داشتن ارتفاع آبگیرهای نهر داریون در فاصله ‌ای بالاتر از سطح آب رودخانه در دوره کم آبی می ‌توان به وجود پل بند شادروان در دوره هخامنشی نیز با قطعیت نظر داد و به طور حتم در دوران ساسانی مجددا بازسازی شده است.

این اثر در تاریخ ۱۰ مهر ۱۳۸۰ با شماره ثبت ۴۱۴۱ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌ است.

 

 

موقعیت مکانی ( اینجا کلیک کنید)